به گزارش سلامت نیوز به نقل از neurosciencenews، غم پس از فقدان یک عزیز، واکنشی طبیعی است و بخشی اجتناب‌ناپذیر از زندگی و دوست داشتن محسوب می‌شود. اما در برخی افراد، این غم آن‌قدر شدید و ماندگار است که می‌تواند پیامدهای جدی روانی و جسمی داشته باشد. حتی اگر شرایطشان برای تشخیص رسمی «اختلال سوگ طولانی‌مدت» کافی نباشد.
مطالعه‌ای ده‌ساله در دانمارک نشان داد افرادی که علائم سوگ شدید و پایدار را تجربه می‌کنند، نه‌تنها بیشتر از خدمات سلامت روانی استفاده می‌کنند، بلکه تقریباً ۸۸٪ بیشتر از دیگران در معرض خطر مرگ طی ۱۰ سال بعد از فقدان هستند.
نکات کلیدی:
-
افزایش خطر مرگ: افراد دارای علائم سوگ شدید و ماندگار، ۸۸٪ بیشتر احتمال مرگ در بازه ۱۰ ساله را داشتند.
-
بار بر نظام سلامت: این گروه بیشتر از دیگران داروهای روان‌گردان (مانند ضدافسردگی و آرام‌بخش) دریافت کرده و از خدمات روان‌درمانی استفاده کرده‌اند.
-
نشانه‌های اولیه: استفاده از دارو یا سابقه اختلالات روانی پیش از فقدان می‌تواند به شناسایی افراد در معرض خطر کمک کند.
مسیرهای سوگ
محققان، با استفاده از پرسش‌نامه استاندارد PG-13 که شدت علائم سوگ را در ۱۳ پرسش بررسی می‌کند، پنج «مسیر سوگ» متفاوت را در این گروه شناسایی کردند:
-
سوگ پایین (۳۸٪): علائم اندک و پایدار
-
سوگ بالا (۶٪): علائم بالا و مداوم
-
بالا اما کاهنده (۱۸٪)
-
متوسط کاهنده (۲۹٪)
-
شروع دیرهنگام (۹٪): اوج علائم حدود ۶ ماه پس از فقدان
افراد دارای سوگ بالا، در مقایسه با سایر گروه‌ها، در معرض خطر بیشتری برای مرگ و مشکلات سلامت روانی در طول ۱۰ سال بعد بودند.
داده‌های کلیدی از مطالعه:
-
احتمال دریافت روان‌درمانی یا خدمات سلامت روانی: ۲.۸۶ برابر بیشتر
-
احتمال دریافت ضدافسردگی‌ها: ۵.۶۳ برابر بیشتر
-
احتمال مصرف آرام‌بخش‌ها و داروهای ضد اضطراب: ۲.۶ برابر بیشتر
-
افزایش خطر مرگ: ۱.۸۸ برابر بیشتر نسبت به افراد با سوگ پایین
این تفاوت‌ها، به‌ویژه در سال‌های اول تا هشتم پس از فقدان آشکار بودند و تا پایان دوره ده‌ساله همچنان در میزان مرگ‌ومیر دیده شدند.
مداخله زودهنگام ممکن است حیاتی باشد
نویسندگان پیشنهاد می‌کنند که پزشکان عمومی (GP) باید به علائم پیشینی مانند افسردگی یا مصرف داروهای روان‌گردان پیش از فقدان توجه کنند تا بیماران پرخطر را برای حمایت هدفمند شناسایی کنند.
دکتر متِه کیرگور نلسن، نویسنده مسئول این پژوهش، می‌گوید:«این افراد اغلب تحصیلات پایین‌تری دارند و حتی پیش از فقدان نیز داروهای روان‌گردان بیشتری مصرف کرده‌اند که نشان‌دهنده آسیب‌پذیری روانی آن‌هاست.»
پیشنهاد می‌شود پزشکان برای این افراد، جلسات پیگیری ویژه پس از فقدان در نظر بگیرند که بر سلامت روان تمرکز داشته باشد، یا آن‌ها را به روان‌شناس یا روان‌پزشک ارجاع دهند.
نظر شما